Apabila Nafsu menguasai Akal

DERA, rogol dan bunuh. Siri jenayah itu bukan baru. Ia telah mewarna-hitamkan dunia sejak bumi tercipta. Keamanan dunia dicacatkan dengan jenayah-jenayah seperti itu. Nilai kemanusiaan juga semakin menyusut dek kerana peningkatan kes dera, rogol dan bunuh.

Kita tidak bercakap tentang jenayah perang. Lantaran perang sememangnya tidak membezakan mangsanya. Baik yang tua mahupun muda, apatah lagi kanak-kanak tanpa mengenal jantina menjadi mangsa kebutaan perang.

Yang mengundang kepekaan adalah jenayah dera, rogol dan bunuh yang memilih kanak-kanak sebagai mangsa. Insan cilik yang sepatutnya membesar dalam persekitaran selamat dan bebas menjelajah dunia mereka, kini semakin dinafikan hak untuk menikmati itu semua.

Siapa yang mahu disalahkan dalam hal ini? Mahu undang-undang, pelbagai akta berkenaan kanak-kanak telah digubal. Mahu peruntukan? Berpuluh juta ringgit telah dibelanjakan untuk melengkapi pelbagai kemudahan bagi memenuhi keperluan kanak-kanak.

Jadi, di mana silapnya apabila kes penderaan kanak-kanak sehingga menamatkan riwayat hidup mereka berlaku umpama air lalu. Tidak berhenti dan ada saja catatan nama baru. Kita masih ingat kes S. Balasundram yang didera kejam sehingga matanya terpejam rapat meninggalkan dunia dalam keadaan amat menyayat hati. Memang diakui kes tersebut membuka mata semua orang. Akta pelindungan kanak-kanak juga digubal rentetan daripada kes itu.

Namun selepas 20 tahun akta tersebut digunapakai, kes penderaan dan jenayah terhadap kanak-kanak masih berlaku. Sememangnya manusia bukan malaikat yang mampu mengelak semua dosa dan noda. Namun apabila telah disediakan alat untuk mencegah maka sepatutnya ada penurunan dalam catatan kes jenayah terhadap kanak-kanak. Ataupun sekurang-kurangnya catatan angka jenayah kategori itu umpama mendaki gunung - perlahan dan sedikit, ada masanya berhenti.

Lebih membimbangkan apabila dunia tanpa sempadan menyebabkan peningkatan manusia kurang waras. Sasaran mereka juga kanak-kanak. Kejadian amuk kelmarin mencederakan tiga kanak-kanak di Tadika Sinario Muar, Johor. Lantas timbul persoalan, tidak selamatkah lagi dunia untuk kanak-kanak menginjakkan kaki, berlari dan seterusnya membesar membentuk generasi prihatin.

Hakikatnya, undang-undang sahaja tidak mampu membantu. Undang-undang hanya terpakai selepas kejadian. Ketika jenazah kanak-kanak tidak berdosa diturunkan ke liang lahad, barulah undang-undang dikuatkuasakan. Ketika itu, baru saksi mahu berkata-kata. Dan ketika itu, usaha memburu si penjenayah (kebiasaannya dikenali dan rapat dengan keluarga mangsa) mula dijalankan. Dan selepas mayat mereput di dalam perut bumi, barulah hukuman dijatuhkan terhadap pesalah. Dalam kes Nurin Jazlin Jazimin, sehingga kini undang-undang tidak dapat menjejaki pembunuhnya.

Lebih pelik lagi apabila undang-undang yang membawa sekali hukuman tidak mampu menjadi pengajaran. Biar dijatuhi hukuman sebat, dipenjara seumur hidup tetapi tidak mampu meredakan ketagihan melakukan jenayah.

Sebab itu dalam setiap aspek kehidupan, undang-undang hanya pelengkap. Lebih penting elemen yang membentuk masyarakat itu sebenarnya menjadi pendorong kepada turun dan naiknya kadar jenayah. Soal selamat atau tidak persekitaran untuk kanak-kanak, bergantung kepada kepekaan kita semua.

Masyarakat tidak lagi boleh terus memekakkan telinga dan membisu terhadap apa yang berlaku di sekeliling mereka. Jaga tepi kain kita dan jaga juga tepi kain orang. Jaga tepi kain orang bukan untuk merosakkan orang itu, sebaliknya jika ternampak carik atau kotor pada kain tersebut, maka boleh ditegur. Boleh segera diperbetulkan mana yang silap dan bukannya selepas terlambat dan ada nyawa yang melayang, barulah kita mahu berkongsi air mata dan derita.

Tiada yang kurang tentang usaha membendung jenayah kanak-kanak di negara ini. Segala-galanya telah tersedia. Yang kurang adalah sikap tidak peduli masyarakat dan rasa tidak peka penjaga (ibu bapa, pengasuh) terhadap hak kanak-kanak. Mereka dilahirkan bukan untuk didera jauh sekali disepak terajang sehingga membawa maut. Tubuh kecil itu bukan untuk diliwat atau dirogol. Mereka ada hak, cuma tidak boleh bersuara untuk menuntutnya. Justeru, berikan hak mereka untuk hidup di dunia ini. Sikap dan keprihatinan kita adalah jawapannya.